Pulsoximetrie (met behulp van mechanische apparaten die saturatiemeters worden genoemd) is een niet-invasieve methode om het zuurstofsaturatieniveau van een persoon te controleren.
Het normale bereik van pulsoximetrie (saturatiemeters) speelt een belangrijke rol in het leven van een mens. De plus OX wordt gemeten met het zuurstofniveau in je lichaam. Medisch wordt dit SpO2 genoemd. Voor een normaal gezond mens moet het niveau variëren van 95 tot 100 procent. Normaal gesproken wordt een PaO2-waarde van minder dan 80 mm Hg of een SpO2-waarde van minder dan 95 procent als laag beschouwd. Het is belangrijk om te weten wat voor jou normaal is, vooral als je chronische longaandoeningen hebt of andere problemen in je ademhalingssysteem of bloedopbouw. Hieronder vallen ook astma, hartaandoeningen en chronische obstructieve longaandoeningen (COPD). En dit is waar het zuurstofsaturatieapparaat in actie komt.
Alles wat je moet weten over het zuurstofsaturatieapparaat
Een pulsoximeterapparaat is een speciale technologische gadget die dient om een niet-invasieve en pijnloze test uit te voeren. Deze tests zijn bedoeld om het zuurstofverzadigingsniveau of het zuurstofgehalte in het bloed te meten. Een draagbare pulsoximeter kan snel zelfs de kleinste veranderingen detecteren in hoe efficiënt zuurstof wordt vervoerd naar de verste uithoeken van je hart. Over het algemeen hebben deze apparaten de vorm van een klein, clip-achtig apparaatje dat aan een lichaamsdeel wordt bevestigd, zoals de oorlel of de tenen. Deze apparaten worden gebruikt in kritieke zorgomgevingen zoals ziekenhuizen en spoedeisende hulp. Longartsen kunnen ze ook op kantoor gebruiken.
Het gebruik en doel van saturatieapparaten
Het belangrijkste doel van deze saturatiemachines is om te controleren hoe goed het hart zuurstof pompt en welk deel van je lichaam. Verder worden ze gebruikt om de gezondheid te controleren van mensen met aandoeningen die het zuurstofgehalte in het bloed kunnen beïnvloeden. In ziekenhuizen worden ze vaak gebruikt bij astma, chronische obstructieve longziekte (COPD), longontsteking, longkanker, bloedarmoede, aangeboren hartafwijkingen, hartaanval of hartfalen. Deze apparaten worden ook gebruikt om te beoordelen hoe goed de longmedicatie werkt en of iemand hulp nodig heeft bij het ademen.
Hoe werkt het apparaat
Tijdens de beoordeling van de patiënt wordt een klein clip-achtig apparaatje op een vinger, teen of oorlel geplaatst. Kleine lichtstralen gaan dan door het bloed in de vinger. Dit licht is verantwoordelijk voor het meten van de hoeveelheid zuurstof. Dit wordt gedaan door de veranderingen in lichtabsorptie in het zuurstofarme of zuurstofloze bloed te meten. Dit licht brengt op geen enkele manier schade toe aan het menselijk lichaam. Bovendien is het proces volledig pijnloos. Bovendien helpt het apparaat ook bij het evalueren en uitlezen van je zuurstofverzadigingsniveau en hartslag.
Procedurestappen van een handheld pulsoximeter
Deze apparaten kunnen zowel poliklinisch als klinisch worden gebruikt. In sommige gevallen stellen artsen ook een pulsoximeter voor thuisgebruik voor. Een standaard werkt door de clip op de vinger of oorlel te plaatsen. U moet de sonde zo lang ingedrukt houden als nodig is om de polsslag en zuurstofverzadiging te controleren. Het bijgevoegde schermpje helpt je bij het aflezen van de waarde en hoe lang je deze moet aanhouden. Als de test voorbij is, wordt de clip of sonde verwijderd. Het proces is eenvoudig en met een beetje begrip kun je het zelf.
Hoe lees ik de pulsoxymetrie
De pulsoximetrie geeft over het algemeen nauwkeurige tests, en dat geldt vooral bij gebruik van hoogwaardige apparatuur. Deze apparaten kunnen resultaten geven binnen een verschil van 2 procent van wat het werkelijk is. Normaal gesproken zou meer dan 89 procent van je bloed zuurstof moeten bevatten. Dus als je meetwaarde 82 procent is, betekent dit dat je zuurstofverzadigingsniveau ergens tussen 80 en 84 procent ligt. Een zuurstofverzadigingsniveau van 95 procent wordt als normaal beschouwd voor een gezond persoon. Terwijl 92 procent wijst op mogelijke hypoxemie of een tekort aan zuurstof dat de lichaamsweefsels bereikt.